آزمانک ـ ـــ. نوکیں بُنگپ

 شے سید ــ  

25/4/2017

نیمون وَ مدام دیم ءَ آھگ ءَ اِِت اَنت بلے اے رَند ءَ شارَل ءَ دل کُتگ اَت کہ ملک ءَ رواں ءُ ترّ ءُ تابے کنان ءُ مردم ءُ سیادے بہ گِنداں ـ بلے اس   نبشتہ کنگ اَت ـ اِد ءَ ھاسٹل ءَ گوں وتی وانگ ءُ زانگ ءَ انچو مانگیش اِتگ کہ وھد ھچ وڑا نئیلگ ءَ اَت کہ چیزے نبشتہ بکنت ـ گڑا سامانے یکجاگہ کت اَنت ءُ پہ باندات ئیگ ایں بس(bus) ءِ ودار ءَ اَت ـ شام کنگ ءَ رَند وتی چم ئِے کہ بند کُت اَنت، ھیال وڑ وڑیں آئی ءِ مجگ ءِ تہءَ آھگ ءَ اَت کہ مَلک ءَ بہ رواں ءُ کجام سرھال ءِ سرا نبشتہ بکناں  ـ یک ھیالے اے آئی ءِ مجگ ءَ آھگ ءَ اَت کہ " جنینانی بزگی ءِ سرا مرچی باندا نبشتہ باز بوھگ ءَ اِنت، تامُر اوں پیداک اَنت شَر وڑے ءَ ـ مراگش ءُ کالج پروگرام یا ڈنّی ءُ پرائوٹ دیوان،  ھمک نیمگ ءَ اے دیوان بوھگ ءَ اَنت ـ چیا من نُوکتریں  سرھالے پہ وتی کسہ آں  مہ شُوھاز آں؟ " جیڑان جیڑان گڑا اے وھد ءَ آئی ءَ گوں وتی مجگ ءَ ھمے سَوڈَگ کت کہ اِد ءَ زھن چونائی ءَ بند اِنت کہ وتی کُورس ءُ subject آنی وانگ ءَ اوں ـ مُلک ءَ الّم نوکیں سرھال زھن ءَ کیت "ـــ گڑا اے دمان ءَ واب  کپیت ـ

ل ءَ اے ھم پہ دنیا ءِ بندیں روایت ءِ اَد ءَ کنگ ءَ لاچاریں نیمونے اَت ـ ءُ شارل ءِ روگ ءِ مُول تھنا چیزے کسہ ئِے ءِ

سُھب ءِ سرا مھلہ وتی سامان آں زور اِیت ءُ تھنا ٹرانپورٹ ءَ روت ـ  بس ءَ سوار بیت ءُ آئی ءِ ھمسپر اوں کراچی ءَ چہ وتی ملک ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ اَت ـ زالبولے اَت ـ دوئیں ھمسپر اَنت ـ زالبول، شارل ءَ جُست کنت " زانگ بیت کہ تو تھنا سپر کنگ ءَ ئے ـ ھو! " شارل پسہ دنت " ھو ماسی ـ من اِد ءَ کالج ءَ وانگ ءَ آں ـ چُٹّیانی رُوچ اتک اَنت ـ دل ءَ گوْشت کہ ملک ءَ ھالے بگراں ـ مات ءُ مردمے بچاراں ـ تو ماسی پہ ھئیر کراچی ءَ اتکگ ئے؟ " ماسی ءَ شارل ءِ پسہ ءِ دیگ ءِ بدل ءَ وتی گپ پدا دیم ءَ بُرت " تھنا یک جنیں آدمے سپر کنت ـ شَر نہ اِنت ـ ما بلوچ ئیں ـ پہ بلوچ ءَ عیب اِنت تھنا سپر کنگ ـ " شارل ءَ ماسی ء دپ ءِ ھبر پچ گپت " اِنّاں ماسی ـ جنی آدم وتی نیّت ءُ اَندر ءَ پردہ بہ کنت ـ سِتر بکنت ـ ڈن ءَ کس ھچ کُت نکنت ـ ءُ پدا اے نوکیں زمانگے ـ بلوچ سرپدیں راجے  ـ کس کسی جان ءِ گوشت ءَ نہ وارت ـ من مدام چُٹّی آں تھنا لوگ ءَ رواں ءُ کایاں ـ مئے لوگ ءِ تہءِ ماھُول انچُش اِنت ـ مارا یک دومی ءِ سرا سرجم ءَ ستک اِنت ـ ما وتی لوگ پہ رھبند کُتگ ـ منی یک براتے وتی ھساب ءَ دُکّانے ءَ کار ءَ اِنت ـ دگہ برات ڈن ءَ وانگ ءَ اِنت ـ ءُ گُھار تھنا من آں وتی لوگ ءِ ـ من اِد ءَ کراچی ءَ وانگ ءَ آں ـ وتی وڑا ـــ نوں ماسی تو بگش ـ اِیشی ءِ تہ ءَ ھرابی چی اِنت ـ چی شَر نہ اِنت؟  ـ " ماسی ھئیرانگی ءِ ھمراھی ءَ جَوابی ھم نہ بُوت ـ بلے وتی جواب ءَ دنت " ھو منی چُک ـ مرچی وانگ ءُ زانگ ءِ زمانگ اِنت ـ مئے چُک شوم اَنت کہ نوان اَنت ـ ما وَس کُتگ وتی منّ ءَ ـ بلے ھچ سرپد نہ بنت ـ یکین مردیں چُکّ اِنت منی ـ ھچ وانگ ءِ ھُبّے نیست ـ مدام یک کاپی ءُ کلمے گون اِنت ئِے جنگل پہ جنگل اِنت ـ ترّ اِیت ءُ پِر ترّ اِیت شئیر لکّ اِیت ـ مردماں منی چُک پِٹّینتگ ـ کار ءُ دھندہ اوں ھچ نکنت ـ منی چُکّانی پت ڈگار ءِ سرا کار کنگ ءَ اِنت ـ تھنا بیچارگ ـ چو شگر اِنت ما گریب نہ ئیں ـ منی دگہ یک چُکّے خلیجان اِنت ـ بزّگ کار کنت ءُ ماہ پہ ماہ مئے چارگ ءَ کنت ـ شگر اِنت مئے گُزار ءَ بیت ـ ھمے وڑ اِنت زندگی منی چُک ـ " شارل ءَ ھبر پدا دیمتر ءَ بُرت " ماسی جان ـ ترا ھبرے گْوشاں ــ تئ ھمے چُک کہ شائری کنت ـ سک شر اِنت ـ مردم چوناھا وتی زبان ءَ بہ لکّ اِیت ـ من ءَ بچار ـ دگر ءِ زبان ءِ وانگ ءَ گوں مجگ ھمود ءَ تُش تُش اِنت ـ مدام شپ ءَ منی سر درد کنت گوں ھمے وانگاں ـ من ءَ اوں لوگ ءِ مردماں لاچار کتگ کہ کراچی ءَ بُوان آں ـ منی جند ءَ ھچ وش نہ بیت  ـ من لوٹاں کہ وتی مَلکانی سر ءِ ڈگاراں مدام سئیل بکناں ـ سئیل کنگ ءَ رَند ھمود ءَ بہ ننداں ءُ ھرّو وتی کسہ ءَ سرجم بکناں  ـ بلے مئے واھش ءَ سرجم بوھگ ءَ نئیل اَنت منی مردم ـ بھرھال ـ تئ چکّ بِلّ یے شائری کنت ـ یک روچے کیت کہ شمئے نام بُرز بیت ـ ھرکس شمارا ھمائی ءِ سبب ءَ پجّہ کار اِیت ءُ گْوش اِیت کہ آود ءَ بچار ـ پلاں شائر ءِ مات اِنت روگ ءَ اِنت ـ ھمے وت یک مزنیں ازتّے ماسی جان ـ اِے آ زمانگ نہ اِنت کہ ھرکس ءَ زرّ ءُ کلدار بہ بیت ـ ازّت دار گوْشگ بیت ـ اِے دَور ءَ ھما مردم کہ وتی ماتی زبان ءَ نبشتہ بکنت ـ ھمائی ءَ ازّت دَینت ــ انچو نہ اِنت ماسی؟ " ماسی پدا ھما وڑ جوابی نہ کت شارل ءَ بلے وتی پُرشتگیں پریات ءَ درشان کنت " ھو منی چُک ـ ما بلّ یے نہ ونتگ ـ بلے اے چیزاں زان ئیں ـ من نہ گوشاں کہ شائری مکنت ـ وتی پت ءِ کم کمو کوپگ وَ بہ بیت ـ نوں شپ ءُ روچ جنگل پہ جنگل بُوھگ اوں شر نہ اِنت ـ شر منی چُک ـ کمو چمّاں بند کناں کہ سپر انگت دَور اِنت ـ پدا ھبر کنیں " ـ

شارل ءَ اوں وتی چم بند کُت اَنت ـ چم ءِ بند کنگ ءَ گوں ءَ وتی سرھال رس اِت ـ زیادہ گڑا نہ جیڑ اِت ئِے ءُ کمو وپت ــــ واب اسل ءَ کُجا کیت کہ بس چو اُشتر ءَ لُڈّان اَت  ـ واب ءُ آگہ ـــ ھمے داب ءَ سپر روان ـ چیزے ساھت گوست ءُ ماسی ءَ چم پچ کت اَنت ـ شارل چوناھا ھم ماسی ءِ ودار ءَ اَت کہ کدی چمّاں پچ بکنت ـ گوں چم ءِ پچ کنگ ءَ شارل ماسی ءَ  جُست کنت ـ " ماسی جان ـ تو وتی ھمے شائریں چُک ءِ گوانکو شمارہ ءَ دات کن ئے من ءَ؟ ماسی بیچارگ وانگ وَ نزانت ـ سادہ ایں گونکو یے گون اَت ئِے ـ دات ئِے شارَل ءَ ءُ گوشتے کہ منی چک ءِ نام باھڑ اِنت ـ شمارہ ءَ  وت درگیج ءُ بزور ـ شارل ءَ، باھڑ ءِ شمارہ وتی گوانکو ءِ تہءَ زَپت کُت ـ ءُ پدا دگہ دوئیناں ھچ ھبر نہ کُت ـ سپر روان دانکہ بیگاہ ءَ سپر آسر بوت  ـ شارل ءَ وتی مُلکی گاڑی یے چار اِت ءُ پدا سَوار بوت ءُ پدا وتی میتگ ءَ داں شپ ء شام ءِ وھد ءَ لوگ ءَ سر بوت ـ لوگ ءِ مردماں گوں جوڑی ڈڈّی دمان دمان ءَ کُت ءُ پدا چوں کہ سپر ءِ ژندی آئی نازُرکیں بالاد ءِ تہءَ کانچ پُروش اَت،  زوت وپسگ ءِ نیمونے کُت ئِے ءُ تھنائیں اوتاگے ءِ تہءَ شُت ــ شارل ءِ گورا وھد ءِ سک کمی اَت ـ مدام اشتاپ ءِ تہءَ اَت ـ اسل ءَ شارل ءَ وتی تھنائیں کسہ ءِ سرھال ءِ گَم اَت ـ پمشکہ زند ءِ آ دگہ کارے پہ اشتاپی کت اَنت بلے پہ وتی کسہ ءِ سرھالءَ  اشتاپ کارے نہ اَت ـ مدام گران ءُ سنگین اَت ـ شارل ءَ وتی ژندی ءِ ھاسیں پرواہ نہ کُت ءُ اے جیڑگ ءَ لگ اِت کہ گوں اے بچک ءَ  چون ءُ چِہ پئیم دیدار بکناں کہ مدام جنگل پہ جنگلان اِنت ـ پدا ھم جُھدے کناں ـــــــ اشتاپ ءَ نئیشت ءُ ھمے دمان ءَ گوانکو ئِے جَت ـ باھڑ ءَ گوانکو چِست کُت ـ " دروت ـ جی تو کئے؟ کئے ءَ لوٹ ئے؟  شارل ءَ پسہ دات " درھبات اِت واجہ ـ منی نام شاری شاہ اِنت ـ من یک کسہ کارے آں ـ کراچی ءَ وانگ ءَ آں ـ من ءَ اسل ءَ وتی کسہ ئِے واستہ سرھالے درکار اَت ـ ھمے جیڑہ ءِ سرا گوں تو ھبر کنگی اَت ـ تو جاگہ ئِے وڑ بکن ـ من ھمودا کایاں گوں تو گِند نندے کناں  ـ " باھڑ ءِ گوں وژدلی ءَ پسہ دات " جی جی بانُک ـ تی نام ما اَش کتہ ـ بس شر باندا ترا وت گوانکو کناں ـ سلامت باتے ـ " شارل ءَ وشّی کت ءُ گوانکو بند کت ـ شارل ءِ دل کمو سرد بوت ءُ نوں وپسگ ءِ اِرادگے کُت ءُ وپت ــــ

دومی سُھب ءَ یک وھدے ءَ شارل پاداتک ءُ زوت زوت وتارا تیار کُت چاھے گُٹّے باریں وارتے نہ وارتے ـ وتی دزگُھارے ءِ سرا گوانکو  کُت ئِے ءُ گوشتے کہ بیا منی لوگ ءَ ـ جاگہ ئِے روگی اِنت ـ دزگھار گوں گوانکو ءِ بند کنگ ءَ دہ منٹ ءَ رند شارل ءِ لوگ ءَ سر بوت ـ ھردوئیں ھُور بوت اَنت ءُ در اتک اَنت ـ دراھگ ءَ گوں شارل ءَ پدا باھڑ گوانکو کت ءُ باھڑ ءَ یک ڈسّ یے نشان دات ـ ھمے ڈسّ ءِ رِد ءَ شارل ءُ آئی دزگھار رو اَنت یک جاگہ ئِے ءَ ـ باھڑ گوں یک لبزانکی سنگتے ءَ ماں وتی کوٹی ءِ تہءَ مھمانانی ودار ءَ اِت اَنت  ـ ـ ساھتے گوست ءُ مھمان سر بوت اَنت ـ دروت ءُ درھبات بوت اَنت ـ دیوان بوت ـ آپ ءُ تام ءَ رَند گڑا چاریں لبزانکی مردم نشت اَنت ءُ ھرکس ءَ وتی وتی پجّار کُت  ءُ وتی ھبر بزاں لبزانک ءِ سرا ھبر ءَ لگ اِت اَنت ـ شارل ءَ ھبر بِناہ کت ـ " جی منی برات ءُ گُھاراں ـ وھد وھد ءِ سرا مئے شمئے وت ماں وتی گِند ءُ  نِند بائد اِنت کہ بہ بیت ـ ما شما یک راج ءُ ھم زبان  ئیں ـ مئے شمئے دل ءُ نیّت ساپ بہ بنت ءُ تھنا لبزانک ءِ سرا سنگین بہ بئیں ـ مئے مول دگہ ھچ مہ بیت ـ ما شما وتی زھن ءَ یکدم پچ بکن ئیں ءُ ھبر ءُ باوست بکن ئیں ـ گڑا چیزے بیت ـ من ءَ چوناھا اِد ءَ آھگی نہ اَت ـ بلے چوں کہ کراچی ءَ من ءَ وھد نہ رسیت کہ لبزانکی نند ءُ نیاد بکناں ـ پمشکہ ھمے نیمون ءَ مُلک ءَ اتکاں دانکہ چیزے کسہ بہ ساچاں ءُ گوں لبزانکی مردماں ھال اھوال بکناں ـ " باھڑ ءَ شارل ءِ گپ ءَ را دیم ءَ برگ ءِ جُھد کت " جی ھو بانُک ـ چوناھا مئے شمئے دمگاں مردیں آدم ءُ جنیں آدم اے وڑا نہ نند اَنت ءُ دیوان نکن اَنت ـ بلے اے چیز کم کم ءَ رواج گِران اِنت ـ ھلانکہ دنیا ءَ دگہ ھزاراں گَندگیں کار بوھگ ءَ اَنت ـ اَود ءَ کس ھچ نہ گوش اِیت ـ اِد ءَ کہ ما شما نشتگیں دمان ءَ بُھتام بند اَنت ـ بلے ھیر  ـ مردم مھلوکانی بُھتاماں بچار اِیت گڑا ھچ کار نہ بیت ـــ ھَیر اے ھبراں بِلّ اِت ـ شما وتی ھبراں بکن اِت " شارل ءَ وتی گپ اے وڑا کت " جی واجہ باھڑ ــ راست گوْش ئے ـ پدا ھم مارا شمارا پہ وتی چاگرد ءَ الّم کہ چیزے کنگی اِنت ـ ءُ ما کنان ءُ جھان ءَ پیشداراں ھم ـ ھَیر ـ واجہ باھڑ ـ شما شائر اِت ـ شائری ءِ بابت ءَ مارا چیزے بگش گوں کہ پہ شائری ءِ درشانگ ءَ  الّم اِنت کہ شما جنگل پہ جنگل بہ بئے؟  " باھڑ ءَ پسہ دات " جی ھو بانک ـ شائر ءِ تب گوں ھمے جنگل ءَ اِنت ـ ھیال ءِ یک رشتگے ھم گوں ھمے جنگلان اِنت ـ ما جنگلاں روئیں ـ دو چار سنگت ھُور بئیں، لبزانک ءِ سرا گپ کنیں ـ یا چیزے تخلیق کنیں ـ ھمے وڑا ــ " شارل پدا چیزے جُست کنت " شما اگاں یک کوٹی یے بہ زُور ئے ـ یک " گَل " یے  ءِ دروشم ءَ پدا شما سنگت وت ماں وت ھمے کوٹی ءِ تہءَ وتی لبزانکی کار ءَ بکن اِت ـ نہ بیت زاناں؟ " باھڑ پسہ دنت " بچار بانُک ـ تی ھبر باز شر اَنت کہ مردم کوٹی ءِ تہءَ وتی لبزانکی کاراں بکنت ـ ھمے کوٹی ءَ کہ تو نشتگ ئے ـ یک وھدے مئے " گَلّ " بوتگ ـ مردم باز اتکگ ـ ما ھرکارے کُتگ ـ وت ماں وت ءَ ـ بلے پدا انچیں مردم گَل ءِ تہءَ اتکگ کہ نا لبزانکی مردم بوتگ اِت اَنت ءُ نا ازمی ـ نامے لوٹ اِتگ اَت ـ دیوانے مدام ھراب کنگ ءِ جُھدے کُتگ ـ ھمے مئے ناتپاکی ءِ سبب ءَ چیزے مئے تہءَ پُرشت ءُ پُروش اتکگ ـ پمشکہ نوں ما دیوان نکن ئیں ءُ تھنا دو سے سنگت ھُور بئیں ءُ جنگلاں روئیں ءُ ھمودا وتی لبزانکی دیوان ءُ ھبراں کنیں ـ وتارا تسلّی دئیں ـ " شارل ءَ پدا پسہ ئِے دات ـ " جی واجہ باھڑ ـ انچش اِنت ـ اے تپاکی مئے راج ءِ تہءَ انگت نہ یتکگ ـ ءُ پہ ایشی ءَ سک گرانیں کار کنگ لوٹ اِیت ـ مئے شمئے اسل کار راج ءِ تہءَ وانگ ءُ زانگ آرگی اِنت ـ راج ءِ مجگ داں سرجم ءَ پچ نہ بیت، ھچبر دیمروئی نکنت ـ ھَیر ـ اے دگہ جیڑہ ئِے ـ من ءَ اسل پہ وتی کسہ ءَ یک سرھالے پکار اَت ـ ءُ منءَ دست اوں کپگ ءَ نہ اَت ـ ءُ اے چُٹّی ءَ رند مئے کالج ءَ یک لبزانکی دیوانے بُوھگی اِنت ـ من ءَ کسہ ئِے اوں وانگی اِنت  ـ من لوٹاں کہ نوکیں سرھال ءُ بُنگپے ءِ سرا چیزے نبشتہ بکناں ـ  من گُشت کہ شمارا چَہ سَر ءُ سُوجے گراں ـ پمشکہ شمئے دیدار ءَ اتکاں ـ شما چی گوش اِت ـ " باھڑ ءَ پسہ دات ـ " جی اے وشّیں گپّے کہ شمئے کالج ءَ لبزانکی دیوان بنت ـ ما اِد ءَ جنگل ءَ کپتگ ئیں ـ مئے میتگ ءِ مردمانی مجگ انگت باز پدمنتگ ـ شما انگت چیزے بکن ءُ چونا مئے لبزانک ءَ زالبولانی اوں سک سک پکار اِنت ـ منی دل وش بوت کہ شما اوں چیزے پہ لبزانک ءَ جُھد کنگ ءَ ئے ـ اِد ءَ مئے نیمگ ءَ ھچ نیست ـ اسل ءَ شَھر ءِ زند ءِ تہءَ زانشتی پگر داروکیں مردم باز اَنت ـ پدا چاگرد اوں  دیمرو اِنت ـ اُود ءَ شرتر لبزانکی کار بنت ـ شما ھمے کار ءَ پہ دل سِتکی بکن اِت ـ ءُ شما وت وانندہ ایں مردم اِت ـ چاگرد ءَ بچار اِت ـ بُنگپّاں چَہ پُر اِنت ــــ زالبولانی بابت ءَ گیشتر شما نبشتہ بکن اِت کہ زالبول  وت ماں وت یک دومیگ ءِ مسلہ ءَ شرتر سرپد بنت ـ مئے گورا نبشتہ کار است ـ ساچشت کار ءُ شائر اوں شرّیں شرّیں است ـ مزنیں مزنیں ادیب ءُ گدار نبیس ءُ آزمانکار اوں است ـ تھنا چیزے کہ نیست ــ  نا تپاکی ــ  ما شما بائد اِنت یک رھبندے ءِ دروشم ءَ وتی نبشتہ کاراں،  کار بِگر ئیں ـ " شارل ءَ گپ ءِ تہءَ دَور کُت ـ " جی واجہ ـ شمئے ھیال ءَ کجام رھبند شر اِنت کہ ما یکجاہ بہ بئیں ءُ ھُوری ءَ پہ لبزانک ءَ کار بکن ئیں ـ " باھڑ ءَ پدا جواب دات " بچار بانُک ـ مئے مُشکَل سک باز اَنت ـ اِد ءَ بیان اوں نہ بنت کہ وھد ءِ کمی اِنت ـ ءُ ھُشکیں بیان کنگ ءَ اوں مشکَل ھَلّ نہ بنت ـ کس کسّی گپّ ءَ نہ زَور اِیت اے واستہ کہ ھرکس  وت وتارا مزنیں کوّاسے زانت ـ زرّ دَینت ءُ وتارا مشھُور کنائین اَنت ـ اِد ءَ مردم کُجا تپاک بنت ءُ پہ رھبند بنت ـ بلے ھَیر ـ ما انگت وتی جُھد ءَ کنیں ـ شما وتی جُھد ءَ انچو برجم بدار اِت ـ " شارل ءَ وتی گُڈّی ھبر کُت اَنت ـ " شر واجہ ـ گوں شمارا دیدار بوت ءُ بازیں چیزے ءَ سرپد بوتاں ـ نوں اچ شما موکَل لوٹاں ـ ءُ اگاں زندگی بوت ـ الّم پدا نندیں ءُ دیوان کنیں ـ انو وتی سسہ ءِ میار اِت ـ "

 " شارل ءَ نوں چَہ دیوان ءَ ھلاسی ءِ ھبر کُت اَنت ءُ دیوان ءَ وتی وشنودی زاھر کت ءُ وتی دزگُھارے زُرت ءُ  لوگ ءَ  شُت اَنت ـ کساس سُبارگ ءِ وھد اَت ءُ شارل ءَ وتی دزگُھار پہ سُبارِگ ءَ وتی گورا داشت ـ کسانیں سُبارگے ءَ رَند دزگھار ءَ درّائینت ـ " شارل ـ گڑا ترا تی کسہ ءِ بنگپ رَس اِت ـ؟ " ـ شارل ءَ پسہ دات " ھو ـ من ءَ دست کپت ـ بلے اسل ءَ من وتی کالج ءِ چُٹی بائد اِنت کہ ھمودا کراچی ءَ بہ گوازینتیناں ـ اے واستہ کہ شھر ءِ چاگرد ءِ تہءَ پگر گیشتر رُدُوم کنت ـ مُلک ءَ ھما کوھنیں سرھال اَنت کہ گوشگ بوتگ اَنت  ـ دھکان ءُ ڈگار ءِ مسلہ، مید ءُ زِر ءِ مسلہ، پوریاگری ءِ مسلہ، جنینانی سرا زلم کنگ ءِ مسلہ ، جنگی کسہ آں بگر داں اشکی کسہ آں درا، اے دُراہ من آورتگ اَنت وتی کسہ آنی تہءَ ـ اِد ءِ مسلہ گیشتر ھمیش اَنت ـــ دلے گوش اِیت کہ باندا پدا برو کراچی ءَ ـ ھرچی بیت ـ ھمودا کالج ءَ نوکتریں بنگپّے چاراں ـ " دزگھار ءَ شارل اِجازت کُت ءُ وتی لوگ ءَ شُت ـ شارل ءَ نوں دگہ ھاسیں نشان ءَ راہ اوں نیست اَت ـ پدا کراچی ءِ روگ ءِ بند ءُ بکس ئِے کُت ءُ دومی روچ ءَ پدا بَس(bus)  ءَ سَوار بوت ءُ دیم پہ کراچی ءَ شُت ـــ